Bilmiom ne ayaksın, hem güzel hem manyaksın!

Uzunca bir süre sonra yeniden bloğuma birşeyler yazacak olmanın heyecanıyla geçirdiğim bir haftadan sonra, böyle beceriksizce klişe bir giriş yaptığım için affedin canlar. Niye yoktum, ne zamandır yoktum gibi sorulara cevap verebilip, uzun uzun açıklamak isterdim. Yaşadığım bu tembel dönemin hızını size hissettirebilmek, bir avuç kum dolu avucunuzdan akan taneler gibi akıp gitmek isterdim bu satırlarda. Ama ben bile tam olarak anlayamadım, kavrayamadım, ölçüp biçecek vaktimin bile olmadığı serilikte bitiverdi herşey. "Şu kadar zaman önce nasıldım da, ulan şimdi nasılım?" "zaman bana çok şeyler kattı, meh!" gibi cümlelerle hayatımın akışına müdahale etmekten kaçındığım bir kafaya büründüğüm, farkında olduğum bir durum. Power-up kullanmadan bitirilmeye çalışılan platform oyunlarındaki kafa belki de. Ama rahatlık var üzerimde, çoğunun dert dediğine pert diyorum. Eski hassasiyetlerimin yerini "e napıyim yani, öyleyse öyle!"ler aldı. Ülke kaynarken, insanlar

Banvit tavukhanesi leş gibi kokuyordu. Sarı ve kalın paltoyla, üzerine mutasyon damlamış civciv gibi görünüyorum. Etraftaki yem kalıntıları ve tavuk boklarına aldırmamak, bana büyük özveri ve özgürlük geliyor. Üstümü başımı pisletmeyip, anneye çamaşır ve ütü işi çıkarmayarak, uslu akıllı bıdık görünümünden ödün vermiyorum. Aslında içimden, boka yüzüstü düşmek veya kendimi yere doğru atarak kaç civciv ezebileceğimi hesaplamak geçiyor. Bırak geçsin. Havalandırmaya harcanan elektriğin hesabı yok ama buralar ismail türüt. İti bağlasan durmaz burda. Leş. 12 sene sonra yine aynı koku. Etrafta birsürü insan, göz temasından kaçınıyor. Üstü temiz, kafası kirli olanların ülkesinde boklara aldırmıyorum. Aslında içimden, boka bulanmak geçiyor. Bırak geçsin. Havaya harcanan paranın hesabı yok ama buralar serdar ortaç. Hiç işim ollmazz, hiç işim oölmeazz, hiieçç işşim oelmaöz...