~fin
***
Aklım karışmıştı, sade ve naif benliğiyle ihtimaller denizinde bir salda onunla ilerlemek riskliydi. Zarar görmesi en son isteyeceğim şeydi ama ondan uzakta hayat daha monokrom olacaktı.
***
Üzülerek gitmem gerektiğini belirttim. Dinlemedi beni, gözleri donuklaştı, yanakları sarardı. O zamana kadar gitmek hiç bu kadar zor olmamıştı.
***
Onu aylarca kaybettim. Birkaç tık uzaklığımdayken böyle hissetmek, odaklanmaya çalışmak çok zordu. Karşılıklı stalker günlerinin sonu gelmezken, yapmamız gerekeni yapmaya çalışan kalbi soğumuş insanlardık. Belki de olmaması gerekiyor diye düşünen tarafımı dizginleme gereği duyduğum zamanlardı.
***
Dizginler elimden sıyrıldığı her anı onu düşünmemeye çalışarak geçirdim. Başka kişilere seni seviyorum diyen Bülent Ortaçgil temalı bir şarkı dinlerken Küçük Prens okumak gibiydi, ilham verici, sade ve hüzünlü.
***
Herşeyi yeniden alevlendirmek adına yapılan girişimlerde yılların bizden karşılıklı götürdükleriyle boğuştuk: güven eksikliği, risk isteksizliği, affetme güçlüğü. Her şey için yapılan hiçbir şeyi özümsemeye çalıştığımız zamanlar olarak adlandırılmalıydı bütün bunlar. Sonlandırmak, vazgeçmek bize göre değildi belki ama yapılması gereken belliydi artık.
***
Birbirine sevgilim diyememiş iki sevgi sahibiydik. Her güzel kitabın sonundaki hüznü duyumsadım, bu güzel hikaye artık devam etmeyecekti. Bittikten sonra fikirleri tartışacak, karakterleri belli bir süre yaşatacak ve anıların kara kaplı defterine hapsolana kadar sisli yüzlerindeki izleri yudumlayacaktım.
***
Patikalar daraldığında, yolun çıkmaza girdiğinde, çok yorgun olup uyuyamadığında beni hatırla. Gözlerim yolunu aydınlatacak, sözlerim sana rehberlik edecek, sevgim sana gereken sabrı verecektir.
***
Gözlerinden öpüyorum.
Yorumlar